Rei van Edelingen, Julius Röntgen (1952)
Partituur (557)
Rei van Edelingen (download)
Oefenbestand (MuseScore)
Download musescore-bestand door de link hieronder met:
Rechtermuisknop > Koppeling opslaan als…
Oefenfile (midi)
Via de browser online afspeelbaar (windows media player):
Rei van Edelingen (midi)
Wetenswaardigheid
De tekst komt uit Vondels toneelstuk Gijsbrecht van Aemstel (1638).
In Vondels toneelstuk is deze liedtekst (die hier staat met titel van het tweede bedrijf ‘Rei van Edelingen’) in zijn toneelstuk echter te vinden als tekst van het vierde bedrijf met de titel ‘Rei van Burghzaten’, die dus bij deze tekst hoort.
Lees & zie:: https://ecoglobe.ch/language/nl/gysbregt.htm.
;-D
Tekst (partituur)
Waar werd oprechter trouw
Dan tusschen man en vrouw,
Ter wereld ooit gevonden?
Twee zielen, gloeênde aaneen gesmeed
Of vastgeschakeld en verbonden
In lief en leed.
Daar zoo de liefde viel,
Smolt liefde ziel met ziel,
En hart met hart te gader.
Die liefde is sterker dan de dood.
Geen liefde komt Gods liefde nader,
Noch is zoo groot.
Door deze liefde treurt de tortelduif,
gescheurd van haar beminden tortel
Zij jammert op de dorre rank van eenen boom
verdroogd van wortel
haer leven langk
Geen water bluscht dit vuur,
Het edelst, dat natuur
Ter wereld heeft ontsteken.
Dit is het krachtigste ciment,
Dat harten bindt, als muren breken
Tot puin in ‘t end.
Die liefde is sterker dan de dood
geen liefde komt Gods liefde nader
Noch is zoo groot.
Oorspronkelijke tekst (Vondel)
=Tekst van Rei van Burghzaten -dus
Uit: Vondels Gijsbrecht van Aemstel
Waer wert oprechter trou
Dan tusschen man en vrou,
Ter weerelt oit gevonden?
Twee zielen, gloênde aen een gesmeet
Of vast geschakelt en verbonden
In lief en leedt.
Daer zoo de liefde viel,
Smolt liefde ziel met ziel,
En hart met hart te gader.
Die liefde is stercker dan de dood.
Geen liefde koomt Gods liefde nader,
Noch is zoo groot.
Geen water bluscht dit vuur,
Het edelst, dat natuur
Ter weerelt heeft ontsteecken.
Dit is het krachtigste ciment,
Dat harten bint, als muuren breecken
Tot puin in ‘t end.
– Joost van den Vondel –